“I have learned that the swiftest traveller is he that goes afoot. I say to my friend, Suppose we try who will get there first. The distance is thirty miles; the fare ninety cents. That is almost a day’s wages. I remember when wages were sixty cents a day for laborers on this very road. Well, I start now on foot, and get there before night; I have travelled at that rate by the week together. You will in the mean while have earned your fare, and arrive there some time tomorrow, or possibly this evening, if you are lucky enough to get a job in season. Instead of going to Fitchburg you will be working here the greater part of the day.

This spending of the best part of one’s life earning money in order to enjoy a questionable liberty during the least valuable part of it, reminds me of the Englishman who went to India to make a fortune first, in order that he might return to England and live the life of a poet.”

Uit het essay “Economy” in Walden van Henry David Thoreau, 1854

Dat was natuurlijk lang geleden. En voor een reis van 30 mijl betalen we natuurlijk al lang geen dagloon meer. Zelfs voor een reis van 3000 kilometer soms niet eens.
Toch betaalt iemand daarvoor de prijs, betalen wij zelf daarvoor een andere prijs.
En de vraag of je de meest kostbare uren van je dag wil inruilen voor dingen die je niet zou nodig hebben als die uren nog van jou waren – blijft ook actueel.