Hoe moet ik dan naar jou komen, zeg je. Kom dan
naar mij als naar een zee waarvan je weet gelooft
– nee geen van deze woorden is correct –
waarvan je met je lichaam weet en zonder woede
of verzet ook aanneemt dat ze eindeloos is

en onvoorspelbaar

dat ze komt en zich terugtrekt dat ze koud
kan zijn en diep plots diep waar je het niet
verwacht dat ze geen bodem heeft de bodem
is het zand en geen verleden het verleden
zijn rivieren geen toekomst want de toekomst

zijn de wolken

dat al haar tederheid een tijdelijk geschenk is
en dat ze op een nacht als je haar wil bevaren
met je schip een pact kan sluiten met de wind

en je verzwelgen