Toen ik eens veel verdriet had, zei iemand: “Tijd heelt alle wonden.”
“Dat is niet waar,” zei ik nors. Al wist ik niet zeker of het niet waar was, maar ik geloofde het niet, want ik had in mijn leven al goed om me heen gekeken.
“Nee, tijd heelt niet alle wonden,” zei iemand die eruitzag alsof ze wist waar ze het over had, “maar ik zal je iets laten zien.”

Ze nam me mee naar de keuken. Daar stond de afwas van een week. Ze liet de gootsteen vollopen met heet water, nam een van de aangekoekte pannen, liet die in het water glijden en gooide me een handdoek toe. Terwijl we praatten, begon ze met een sponsje de aangekoekte pan te bewerken. Maar dat volstond niet, het vuil was te hardnekkig. Ze nam een afwasborstel. Ook daarmee lukte het niet. Ze nam een ijzersponsje en schrobde en wreef en schuurde tot de pan uiteindelijk schoon genoeg was om in het afdruiprek te zetten.
Het water was al bijna te vies om verder af te wassen.

Terwijl ik de pan afdroogde, nam ze een andere aangekoekte pan met hardnekkig vastklevende havermout op de bodem en de wanden. Ze dompelde de pan onder tot ze helemaal vol sopwater stond, haalde ze er weer uit en zette ze op het aanrecht. Ze liet de rest van het vuile water weglopen, vulde de gootsteen opnieuw met heet water en zeep, begon met de glazen, waste toen het bestek en de borden af, en liet me alles afdrogen.

Toen nam ze de pan met sop van het aanrecht, dompelde die weer onder in het afkoelende water en maakte ze zonder veel moeite schoon met een zachte spons.
Terwijl ik de laatste pan afdroogde zei ze: “Zo heelt de tijd wonden.”

Blauwe snippers – Anouk Adel