Bij het verkeerslicht in de andere richting staan drie mannen tussen de wachtende auto’s. Het duurt even voor ik zie wat ze daar doen. Ze hebben een fles in hun hand. Dat is het eerste wat ik zie. Een verkreukte hergebruikte plastic waterfles. Dan zie ik in hun andere hand de raamwisser. Al even derdehands. En dan word ik overspoeld door een emotie die ik niet begrijp, die ik niet wil voelen.

Ik voel verdriet. Ik kan wel huilen. Het wordt groen, ik moet doorrijden. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik ook de auto’s aan de andere kant van de weg vertrekken, de mannen zich naar de berm haasten.

Dit is Burgos, midden in Spanje. Ik weet van de sloppenwijken rond Madrid, ik weet van de hoge werkloosheid in dit land, van de mensen die massaal uit hun onbetaalbaar geworden huizen worden gezet, maar nu pas dringt het fysiek tot me door wat dat betekent. Het betekent dat volwassen mannen autoruiten gaan staan wassen bij een kruispunt – niet voor een of ander goed doel, maar voor hun eigen onderhoud. Waarom is het precies dit beeld dat me zo raakt? En niet de onafgewerkte wegen, niet de woonwijken langs de snelweg, onaf en kaal en troosteloos, de verlaten winkelpanden in de steden – ook al benemen ook die beelden me de adem.

“Maar je kan toch ook hun creativiteit bewonderen?” zegt Chris op de passagiersstoel naast mij, meer dan ik altijd bereid om op zoek te gaan naar een positieve gedachte.
Het klopt, dat kan. En ik denk aan Lets, en dat we er ook uit kunnen stappen, uit dit geldsysteem dat prima werkt zo lang je niet onderaan de ladder bungelt. Dit kapitalisme, dat een soort legale piramideverkoop is waar altijd iemand het slachtoffer van wordt. Het klopt, dat mensen creatief zijn, en dat we geen slaaf hoeven te zijn van een systeem, dat we ook zelf kunnen denken…

Dus kijk ook eens, op www.letsvlaanderen.be