De wind is rusteloos
en net als ik
gehuld in een verlangen
dat geen naam heeft
Niet eens in mij
maar om me heen
hangt het
onzichtbaar
woordeloos
en zuchtend in mijn haren
Ik hoed me
ja ik hoed me voor de dag
dat het zich sprekend
en in klare taal
zoals de regen op het dak
laat horen
Maar nu nog
even
is er enkel wind
en als een sjaal
een vage onrust
om mijn oren
Lieve Johanna Marleen(?)Pas,
Het is zeer laat.Zeg maar vroeg.Je gedichten koester ik ondertussen.Stiekem.Maar met erkenbaarheid,herkenbaarheid en als een spiegelbeeld van mijn eigen soms heel complexe gevoelens.Jij slaagt er in die met ogenschijnlijke eenvoud als bij toverslag zo te verlichten,ik verzucht in jouw woorden die ik stilaan begin te wiegen als kersverse frisse adoptiekinderen.Ik voel een eenheid van geest,denken,voelen,lachen,gemoed bij het lezen van je poëzie.Ik schrijf zelf ook.Maar jij maakt me nederig.Morgen (vandaag)maandag.Is er tijd voor “onrust”?Voel me als een bloedbroeder van jou,zeker wanneer ik je lees.Grote klasse schuilt in eenvoud.Dat leer ik ook van jou.Je moet een geweldig iemand zijn,raad ik zo,ook héél héél gevoelig.Doe verder meisje!Ruud De Vos-Blauwveld(las je enkele weken voor het eerst via facebook!).Hoop nu te gaan rusten.In mijn twijfelaarke.Genegen.Ruud.Gent/Watersportbaan.Volle maan.14 juli 2014.Volg na het slapen de Tour en de pers.Nog veel neer te krassen!Ciao.