Hoe het precies werkt weet ik niet en kan ik niet verwoorden. Maar ik was vanavond op Werktitel 2 waar Stijn Vranken en Charlotte Dumortier hun gezamenlijke work-in-progress voorstelden. En dat was zo mooi dat ik daarna, op de fiets naar huis in het donker de werkelijkheid opeens anders zag. Alsof er in alles een verhaal zat. Ik keek naar het rode fietspad voor me, netjes afgebakend met een witte stippellijn – en het leek wel of ik het kon uitknippen. En in het licht van de straatlantaarns was die boom waar alle bladeren afgevallen waren, behalve enkele, de gele blaren als een deken op de haagjes die eromheen stonden, zo poëtisch, alsof hij uit woorden bestond, of een tekening was.

Dát effect van een mooie creatie – deze keer van het onafgewerkte “De wet van of” (wat moet het effect wel niet zijn als het áf is?) – waardoor de werkelijkheid een andere dimensie krijgt en de dingen een verhaal worden, alsof je even op reis was, of nog bent, maar dan zonder de fuss van bagage en ongemakken – dat effect kan ik dus niet verwoorden, maar ik vind het fantastisch als het me overvalt.

bron illustratie: http://stijnvranken.wordpress.com/