Het is vandaag exact 7 jaar geleden dat Hans Van Themsche op zo’n vijftig meter van mijn werk Songül Koç neerschoot (omdat ze een hoofddoek droeg terwijl ze op een bankje zat te lezen), vervolgens verder wandelde naar de Zwartzusterstraat en daar Oulematou Niangadou (omdat ze een donkere huid had) en vervolgens het kind waarop ze paste neerschoot (omdat het zo huilde). Na het schot en het rumoer dat ontstond, gebeurde er naar mijn gevoel heel lang niets. Omstaanders boden eerste hulp, het leek eindeloos lang te duren voor de ambulance kwam, en ondertussen reden er auto’s door de straat, werden er pakjes afgeleverd op mijn werk, kwamen er klanten langs die een boek kochten…

De onrust zat ook toen in mijn lichaam, buiten ging alles gewoon door, terwijl we niet precies wisten wat er gebeurd was, wat er om de hoek van de straat… Die schoten hoorden we niet eens, we wisten niet wat daar gebeurde. In een stad is al wat om de hoek gebeurt, of achter gesloten deuren en in kelders van huizen, onzichtbaar. Wat ik me herinner is vooral hoe surrealistisch het was. Hoe alles gewoon doorging terwijl in enkele minuten het leven van talloze mensen onherstelbaar werd ontwricht, hoe een van haat vervulde jongen zijn tocht verderzette…

Voor het eerst in mijn leven begreep ik waarom mensen bloemen leggen op een onheilsplek, wat het belang is van iets doen of zeggen dat de wandaad compenseert, iets om het gevoel vorm te geven van verzet zonder geweld, van woede zonder agressie. Om de cirkel te breken en niet verder te zetten.

Het is zeven jaar geleden en ik hoef het niet in mijn agenda te zetten om het me elk jaar weer te herinneren, precies op deze dag. Het is mijn lichaam dat het lijkt te weten, dat bij de geuren om me heen, de zweem van zomer en de lange dagen, zich opeens herinnert hoe dat schot weerklonk, hoe het licht op straat viel, hoe groen de struiken op het pleintje waren — en hoe ik vanaf toen besefte dat de haat die in een samenleving leeft langzaam gist, zich samenbalt, en in de huid van een jongen kruipt om daar een uitweg te zoeken…