Soms kan ik deze argeloze armoe niet verdragen
van al die mensen die niet vragen waarom de uren
van hun leven minder waard zijn dan die van een
ander —

Hoe je overeind blijft als de wereld je overweldigt?

Ook sponzen kunnen drijven
— als ze goed geolied zijn

De stad kruipt in mij
laat haar licht in mij dwalen
laat de stroom van de auto’s
als zee in mij galmen

De stad houdt zich in mij gevangen
verschuilt zich in rimpels in de rouwrand
van nagels in de ruis in mijn oren
in het gruis in mijn mond, in –

De stad kruipt in mij
laat mij niet meer verdwalen
geeft de straten een naam
geeft de huizen een nummer

geeft de auto’s een vak
maakt ontelbaarheid telbaar
en het glas in mijn fietswiel
bijt zich vast in mijn hart

als de scherven van spiegels
waarin ik je zag om de hoek
van een straat –
ooit

Want jij hield je schuil achter
glinsterend licht achter drempels
en deuren achter alles wat sliep
achter alles wat hard en beweging-

loos was maar nooit
aardedonker
nooit echt
zonder
licht

De zon valt door het traliehek
van bomen en raakt mijn schouder
aan de auto werpt een muur van
schaduw op de weg de glinsterende

stoppels van de maïsstaken de ongesmolten
hagel in de berm — de troosteloosheid van
dit landschap zou me raken als ik niet zo
gelukkig was —

tekening: Anouk Adel

De spiegel toonde niet hoe ik verdween. Ik zag het
pas toen ik mijn handen op de tafel legde en in
die handen niets dan leegte zag

De spiegel bleef mijn wangen reflecteren maar in
die wangen zat alleen het eten dat ik at – geen leven

Zag niemand dat ik naast me liep en dat mijn voeten
ijverig mijn schoenen zochten – maar niet vonden?

Mijn schaduw viel nog steeds op het tapijt. De spiegel
liet mijn ogen zien, mijn mond hing lichtjes open. Ik las
de woorden die mijn lippen troostend vormden: Waar niemand

is kan niemand zich verwonden –

Beluister dit gedicht hier (voorgelezen door Ramsey Nasr)

ik heb mijn oude zippo
met petroleum gevuld,
de vlam bij de sigaar

gehouden, en heb —
onvoorbereid op het effect —
de geur geademd

waarop naar mijn gesloten ogen
een serie beelden stroomde
en ik, heel even, vergat

wie ik geworden ben

Je werd een personage in mijn boek
Al wat ik niet aan je verwoorden kon
verdween – alleen je handen bleven

liggen op het blad

De tafel zonk steeds dieper weg
in het tapijt, je nagels werden
scherp en rafelig en scheurden

Je werd een personage zonder naam
dat niemand zou onthouden
en in mijn leven werd je

deel van het decor

Ik wou dat ik in deze nacht
kon binnengaan als in een kamer
en dat ik achter mij de deur kon sluiten

maar vele nachten net als deze
liggen achter mij en ik ben ze vergeten
maar mijn lichaam niet.

Het weet dat nergens in dit on-
doordringbaar duister
beschutting is —

laat staan een deur