Ik wil je niet verliezen aan mezelf. Ik wil je liever
verliezen aan iemand aan iets – de draaikolk van
woede de kracht van verzet in mijn lijf. Maar niet

dit langzame vergeten, de planten die je kamer
traag omhullen en hoe je wegglijdt uit mijn ziel
en dan vergeet mijn hand te grijpen –

Zo stil
zo stil
stond ik
dat mijn voeten
als boomwortels werden

Dat mijn haren
als lange lianen
over de scheuren
in mijn wangen
groeiden
Ik knipte ze
ik knipte ze

en de lianen
vielen aan mijn voeten
als haren
als haren

En langzaam groeide loof
waar ze me steeds hadden verstikt
en vogels nestelden zich
in mijn blaren
Zo stil
zo stil
stond ik

Ze zongen liederen
die ik niet hoorde
de sappen stroomden
luider dan de zee
luider dan de waterval
de sappen stroomden
in mijn oren

De zomer droeg
de jongen mee
Ik wuifde ze
met weemoed na
en zag ze niet
als stippen aan de horizon
verdwijnen
Zo dicht
groeide het bladerdek
rondom mijn ogen
Zo dicht

Zo stil
zo stil
stond ik
Toch hoorde ik
de winter niet
die langs mijn voeten
in mijn aders kroop
en alle sappen
deed verstarren

Zo leeg
zo leeg
was ik
De bladeren
vielen verschrompeld
aan mijn voeten
tussen mijn tenen
kropen wormen door

Ik sliep niet
ik sliep niet

al leek dat wel zo

Zo stil
zo stil
stond ik

Kom niet
nee kom niet
op de koude aarde
bij mijn enkels zitten
om te vertellen
hoe de lente is

Ik slaap niet
ik slaap niet
en niemand moet me
wakker maken

Ik wil niet weten
van het oorverdovende geruis
dat zich als stormen
vastzet in mijn oren

Zo stil
zo stil
stond ik

En als er écht
een lente is
zal ik mij loswoelen
uit de verrotte blaren
Ik zal niet toestaan
dat het loof weer
voor mijn ogen groeit
geen vogels zullen
in mijn takken huizen

noch zullen de lianen
op mijn sappen teren

Mijn handen
zullen weer tot handen worden
en koude wind
zal uit de palmen komen
en mij
en dan het hele bos
genezen

 

tekst: johanna pas
tekening: geert pas

 

Aron Demetz heeft enkele beeldhouwwerken die perfect aansluiten bij dit gedicht. Bekijk zeker zijn prachtige werk op www.arondemetz.it

Het kan niet dat hier iemand woont

De strakke gevel en de ruiten zonder stof
het voetpad zonder mos of sporen.

Het kan niet dat hier iemand komt
die deurbel is nooit ingedrukt
achter dit raam is nooit gezeten
aan deze deurmat heeft geen
schoenzool zich gewreven

die tafel is nog nooit gedekt
geen vingertoppen hebben zich
hier aan de trapleuning vergrepen
op deze bedden heeft nog nooit een
beer gelegen. Wie hier nog woont is niet

in leven.

Beluister hier het gedicht:
[audio:http://www.johannapas.be/core/wp-content/uploads/2013/09/Nieuwbouw-MJ-Pas.mp3]

 

Beluister het gedicht:

[audio:http://www.johannapas.be/core/wp-content/uploads/2013/09/Johanna-3.mp3]

 

Woeker – een fragment

Pas als je dagen vastlegt in beton en glas,
is het te laat. Als je vergeet hoe in mijn
groen gefilterd licht de tijd haar tanden
traag verliest, weer wordt wat ze altijd al was —

onschuldig gaan en komen van het duister.

Waarover gaat “Woeker”? Onder meer over het gesprek tussen stad en bos dat in je binnenste woedt, en hoe de stem van de weg die twee zowel uit elkaar drijft als dichter bij elkaar brengt… Maar ook over hoe mensen onder elkaars huid gaan zitten. Nieuwsgierig? Zet dan alvast 28-29 september in je agenda en bouw mee aan ons gedicht – in woord en beeld.

Voor meer info over “Woeker” – een driestemmig gedicht van Woordwasdraad: klik hier
De volledige tekst verschijnt eind september in boekvorm en zal te koop zijn tijdens de voorstelling.

Als ik wind mee heb
op de fiets – dan denk ik al
aan de terugweg