(c) foto: Lettie Bras

er was eens

lang lang lang lang geleden
toen op de tafel nog een tafelkleed
en op de borden kleurloos eten

– en dat we überhaupt aan tafel zaten –

toen strooide ik het zout nog kwistig
in mijn wonden omdat ik dacht
dat ze daarvan genazen

– ik wist niet dat de tijd dat deed –

nee, tijd heelt alle wonden niet
het kreupel blijft, de tijd vergeet
alleen het waar en hoe van

hoe ze ooit ontstonden

(Meer werk van Lettie Bras vind je op haar website.)

(c) tekening: Juliëtte Verberk

We wisten niet hoe mooi we waren
We schreven onze woorden in het zand
Ons onbewust van tij – of onbekommerd

We schepten water uit de zee
met onze handen – niets glipte
tussen onze vingers door, behalve

wat we al verloren waren, dat
leek ons veel – nu lijkt het
of we alles hadden –

Het is niet waar dat weet ik wel
maar laten we onszelf bedriegen
We wisten niet hoe mooi we waren

Deze dichtbundel maakt deel uit van mijn boek De taal van boekenruggen dat als doorgeefboek in België en Nederland circuleert. De dichtbundel kan je online lezen. Meer info over de roman en commentaar van lezers vind je op www.facebook.com/boekenruggen en www.boekenruggen.be

Klik op het boek om het te openen.

Hoe moet ik dan naar jou komen, zeg je. Kom dan
naar mij als naar een zee waarvan je weet gelooft
– nee geen van deze woorden is correct –
waarvan je met je lichaam weet en zonder woede
of verzet ook aanneemt dat ze eindeloos is

en onvoorspelbaar

dat ze komt en zich terugtrekt dat ze koud
kan zijn en diep plots diep waar je het niet
verwacht dat ze geen bodem heeft de bodem
is het zand en geen verleden het verleden
zijn rivieren geen toekomst want de toekomst

zijn de wolken

dat al haar tederheid een tijdelijk geschenk is
en dat ze op een nacht als je haar wil bevaren
met je schip een pact kan sluiten met de wind

en je verzwelgen

zelfs in de zomer zie ik in het bos
de herfst ruik ik de bloesems

de verrotting. het is geen kring
het is er altijd allemaal. het is

niet als de lege straten waar
enkel sneeuw en regen komt.

hier bloeit de bloesem springen
knoppen open op voedsel van

het blad van vorig jaar. hier
is het altijd allemaal –

Ik wilde schuilen
in het oog van de orkaan
en dan mijn handen losjes
op het stuur en alles
om me heen

verloren

Benijd hun leven
niet als je niet weet
of je de zege
of de aftocht ziet

Vanuit de zaal zie je
het zweet van dansers niet
Het eelt onder hun voeten

tekening: geert pas, tekst: johanna pas

(als postkaart verschenen ter gelegenheid van het meerstemmige kunstproject Woeker!)