Nee, mij vergeven kan ik niet.
De tranen die mijn oog verlieten
mijn voeten die te langzaam
liepen over ongeëffend pad.

Mijn weerstand tegen alle dingen
waar anderen gewoon mee leefden.
Dat groeide wat niet groeien moest
en klein bleef wat ik groter wilde

en al dat nutteloze bloeden. De vlinder
in mijn keel verloor een vleugel. Nee,

mij vergeven kan ik niet. De tranen niet
én dat ze me verlieten —

Mijn lever is een leegstaand huis. Zij die
er woonden hebben het verlaten −
gebroken glas ligt op de keukenvloer –
en jij hebt er niet eens gewoond. Je zag

het vale licht achter gebroken ruiten
en hebt je er niet in gewaagd. Nu zijn
de trappen uitgebroken, de regen sijpelt
tussen een gebroken dakbalk door –

Wat moet ik met een huis waar niemand
in wil wonen – Toch beter slopen

hier had moeten staan
wat we verzaakten
wat achterbleef in onze monden
had moeten staan wat we
niet zeiden maar wel dachten
dat we wisten van elkaar
wat we onzegbaar vonden

Placematgedicht

De placematgedichten van dichterscollectief Woordwasdraad zijn van 25 april tot 4 mei te vinden in twee koffiebars in Antwerpen: Bazaar Frida (Wilrijk) en Caffe Mundi (stadscentrum).

In deze bundel vind je de stadsgedichten van de voorbije jaren.  Het boekje is van 19 april tot 2 mei te vinden bij de gratis downloads. Deze bundel kan je als pdf lezen op je computer of tablet, of je kan hem printen als brochure.

Gebruik je een van de gedichten voor iets anders dan om zelf te lezen? Vermeld dan mijn naam en stuur me een mailtje waarvoor je het gedicht hebt gebruikt.

Misschien is het waar zei hij misschien is het waar
wat ze zeggen en wat moet er dan wat moet er dan
met mij

Als de menigte allemaal hoofden zijn Als het bos
allemaal bomen is Als de zee tot wolken verdampt
Als de nacht allemaal sterren is wat moet er dan
wat moet er dan met mij Als de lucht vol ionen is
als ik armen en benen ben dat weet ik dat weet ik

maar als mijn hart cellen zijn wat moet er dan wat
moet er dan met mij Als ik schreeuw wie schreeuwt er dan
in mij

Gebarsten kopjes klinken anders
Je hoort bij elke tik hoe broos ze zijn

(c) Juliette Verberk

Work in progress: Verzopen stad