Ga nergens heen waar ik je niet
kan komen halen, zei ze. Maar zij
was het die ging, die verder ging
dan ik kon kijken, haar woorden

achterliet bij mij, de waanzin en
de onrust in haar hoofd ontvluchtte,
mijn ogen in een ander zocht.

Zij was het die, toen ik haar had
gevonden in het labyrint, mij
achterliet met al mijn wonden,
verhalen spon, de draad meenam –

(c) tekening: Didier Van De Steene

De ochtend komt Ik loop het zandpad
op De dagen lijken langer nu al weet ik
dat ze korter worden Wat pijn doet
aan mijn ogen is de dageraad te fel
te vroeg

Het zandpad eindigt in het bos Het
struikgewas is bitter en bevroren
en houdt mijn hand op afstand
van mijn mond en ritselt zacht
en fronst alsof het net als ik moet
leven met de mensen

De achterdocht beweegt tussen
het gras de wind verstopt zich
achter de te hoge muren van het
huis voorbij de bocht Niemand
zelfs ik niet zal mij hier ooit
zoeken

Maar of ik alle woorden ken die
nodig zijn om over mij te praten
dat zal blijken als ik voorbij dit huis
met hoge muren ga het zandpad
volg mijn stappen tel de modder van
mijn schoenen schud – het bos in ga

Een vlieg vangen met een leeg glas

Het glas moet leeg zijn
en de vlieg gewillig,
de ondergrond moet vlak
zijn en bereikbaar

voor de hand. De vlieg
moet zitten op het harde
oppervlak. Houd niet
je adem in. Beweeg alsof

je elke dag – alsof je elke
dag je leven lang al –
een vlieg kan vangen
met een glas

De stenen in mijn binnenzak

Tegen de avond legt de wind zich neer
om ons alleen te laten met het duister

Dan roeren zich de stenen in mijn
binnenzak. Ze willen blijven

Ik stal ze uit
– een ordening op ruwheid en op grootte –
en raak ze aan

een voetstap op de trap
de stenen snel weer in
mijn binnenzak

Ze prikken door de dunne stof. Mijn
vingers tintelen, willen hen grijpen

Maar in gezelschap is geen plaats
voor stenen, voor strakke rijen

keien      kiezels      gruis

want in gezelschap glijden ze als
zand tussen mijn vingers door

de deur slaat dicht
de tijd een regelmatig tikken
in mijn hoofd

mijn mond een lege spons
van ongezegde woorden

De stenen in mijn binnenzak – ooit
hout ooit zand  – verroeren zich.

Mijn hart een trage golfslag in mijn
oren —

Als ik zou nalaten mezelf te zijn dan zou ik
jou verwonden. Ik zou als water in een grot
verstenen en scherpe punten maken die om-

hoog omlaag gegroeid als traliewerk mezelf
en jou zouden bewaken – als ik zou nalaten
mezelf te zijn

Bibliotheek Sint-Anneke † 2001

Ooit werkte ik in een bib. Je weet wel: zo’n gebouw vol boeken en – toch al – een handvol computers. Toen ik er begon was het nog een onafhankelijke bib, al wist ik wel dat ze dat – door een decreet van jaren eerder – niet zou blijven, en dat het een kwestie van tijd was voor ‘De Stad’ deze bib zou overnemen. Dat gebeurde enkele jaren later inderdaad. De overname was niet echt een overname maar eerder een zachte liquidatie. Eén bib vond men immers ruim voldoende voor Linkeroever, waar tenslotte maar zo’n 15000 mensen woonden.

De prachtige collectie, samengesteld door een opeenvolging van eigenzinnige bestuurders, bibliothecarissen en bibliotheekassistenten (met een ongewoon groot recht op inspraak) werd achtergelaten in een gesloten en lekkend gebouw. Ik hoop dat de aanwezige muizen er nog enig plezier aan hebben beleefd voor de hele stapel boeken in een grote container belandde.

Het personeel verkoos zwemmen boven zinken en liet zich niet verschuiven naar een meer hiërarchisch georganiseerde bibliotheek.

Bij het afscheidsfeest dat we vierden met de raad van bestuur, het personeel en de vrijwilligers, las ik onderstaande tekst voor over een zinkend schip.

Nu veel van deze schepen zullen zinken en de papierversnipperaar zijn werk zal doen, denk ik weer aan dat schip, waar ik enkele jaren op mocht meevaren. Maar ik denk ook aan hoe wij de cultuurbarbaren veroordelen die – ver weg van hier – hun erfgoed vernielen voor een hoger doel dat we niet begrijpen…

Ik vond op internet geen foto van onze bib, die verloren ging voor ze digitaal werd. Net als vele andere dingen die mét onze boeken verloren zullen gaan. Is dat erg? Voor sommige mensen niet. Mensen die een hoger doel dienen dat ik niet begrijp.

Voor mij hoeft een bib niet per se uit papieren boeken te bestaan, maar wel uit een plek waar goedkope kennisoverdracht beschikbaar is en waar mensen hun fantasie kunnen voeden. Is dat nodig? Misschien niet voor iedereen. Niet voor mensen die geld genoeg hebben om zelf kennis en escapisme na te jagen. Maar in de wereld waarin ik graag wil wonen is het dat wel.

Bibliotheek St. Anneke – 1999-2001

Dit is wellicht een zinkend schip
werd mij gezegd
toen ik mij aan kwam melden
Dat had ik niet zo letterlijk begrepen

Dat er nog muizen zaten
in de voorraadkast
dat stelde mij gerust
maar toen het water van de muren liep

en ik tussen de emmers en de dweilen
zwalpte
drong tot me door:
dit ís een zinkend schip

Al kon dan het orkest niet langer spelen
omdat de radio al lang geleden was ontvreemd

Maar buiten muizen in de voorraadkast
– die kleine keutels achterlieten bij de koekjes –
werd dit schip ook bewoond door wonderlijke wezens

Een kapitein die meer wist van de haven dan van zee
en die een boek schreef – niet over het water
maar wel over de tunnel die eronder liep

De eerste stuurvrouw bleek een mystica te zijn
en de matrozen –

twee wijze vrouwen
en een filosoof

En ik
– een onbestemd en sjofel wezen –
voelde mij in dit gezelschap
als een vis in het water

Er waren uiteraard ook boeken
Dat waar ik eigenlijk voor aangemonsterd had
Maar ook al zouden zij mijn eerste en mijn grootste liefde blijven

toch leerde ik nog meer van de bewoners van het schip
en van de reizigers
de jonge en de oude
die hier in die drie korte jaren kwamen

Het schip is niet gezonken
maar vaart niet langer vrij
Het ligt nu aangemeerd
en zal weldra
niet meer te onderscheiden zijn
van alle andere schepen
in de haven

http://www.demorgen.be/opinie/lezen-is-geen-luxe-a2251235/27ezb3/

Best op volledig scherm bekijken.

Pijn is hoe de wereld zich aan mij vertoont
Ik was een hoofd als kind, geen lichaam

Toen ik besefte dat ik geen van beide was
– het ene niet kon zijn en nooit het andere

zou worden – verdween mijn lichaam in
de mist. De wereld definieerde zich als

dat wat mij verwondde