Waarom ik achterover viel dat weet ik niet niet zeker
Er waren beelden die mijn netvlies raakten en zich
een weg naar binnen brandden maar dat dat was het niet

Er waren woorden die zich voor mijn voeten wierpen
de takken die mijn kuiten striemden de bijen die geen
angel achterlieten maar hun geluid als gif dat in mijn

oren boorde maar dat dat was het niet waarom
ik achterover
viel

Er waren volkeren en huizen en veel te grote schoenen
en blaren op mijn voeten daardoor Maar dat ik achterover
viel ik weet het niet Misschien omdat ze van me hielden

en in die liefde zoveel weemoed zat en haat ook haat voor
wat ik was vanbinnen Misschien En dat ik achterover viel
om niet te hoeven weten dat zij in mij verscholen zaten

Doornroosje

I

Het huis stond in een wildernis
van planten – het was geen huis
het was een wildernis van planten
met binnenin een hol hart van

stenen op elkaar gezet en midden
in één van de muren een gat – geen
gat een deuropening overdekt met
klimplanten

II

Je hakte je een weg door de begroeiing
Ik schreeuwde huilde binnenin mijn huis
– geen huis een hol hart in een wildernis
van planten –

Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen
Nee, schreeuwde ik niet binnenkomen

III

Toen was het stil – en ik keek op. Jij stond
daar voor het gat in de muur – geen gat
een deuropening – en zei: Ik wil niet binnen
komen in je huis – je holle hart begroeid

met planten – ik heb mijn eigen huis
ik kom je halen om het bos te zien
en maanlicht op de stille plas

Verhalen over Fransesca

1.

Fransesca woonde in een hutje bij de zee.
Ze woonde daar met twee. Dat was soms
wel wat eenzaam. Er waren struiken distels
duinen. Soms kwamen er mensen langs dan
moest ze zich verschuilen en huilde ze
de zoute tranen die ze van de zeewind had
geleerd

Soms zag ze weer voor zich – maar nee daar
mocht ze niet aan denken en hoeven
trappelden het strand dan hield ze koppig
handen op haar oren en hoorde niets.
Ze was alleen de aarde was voor haar
geschapen

De wereld was niet groot. Ze kon er maar
net op. De golven en de duinen en het strand
heetten haar elke morgen welkom dan was
ze weer alleen en kwam de wind die met haar
praatte en kneep ze snel haar oren dicht
en zei ze niets het had geen zin te praten waar
niemand was

Soms vond ze planken en dan kneep ze snel
haar ogen dicht. Geen boot kan varen waar
het water stopt en wat was de zin van een schip
als niemand het kon sturen?

2.

Fransesca woonde in een huisje bij het meer.
Ze keek wel eens tv. Dan kroop ze in de zetel
met een kussen en sloot haar ogen.

Mijn levensloop is zwaar geweest, zei ze dan
tegen haar autobiograaf. Die schreef het op.

3.

Fransesca woonde in een hutje bij de bron.
En elke dag zag je haar langs het water lopen.
Ik wandel maar wat, zei ze en schommelde
onschuldig met haar hoofd. Ik kom nog wel
waar ik zo graag wil komen.

Ze zag wel beelden maar dat waren dromen.
Ze was alleen en soms keek ze de mensen aan
en dan, zelfs als je lachte, sloot ze verkrampt
haar ogen en fluisterde: Ze zijn er niet ze hebben
je bedrogen. En ging dan lopen.