Bibliotheek Sint-Anneke † 2001
Ooit werkte ik in een bib. Je weet wel: zo’n gebouw vol boeken en – toch al – een handvol computers. Toen ik er begon was het nog een onafhankelijke bib, al wist ik wel dat ze dat – door een decreet van jaren eerder – niet zou blijven, en dat het een kwestie van tijd was voor ‘De Stad’ deze bib zou overnemen. Dat gebeurde enkele jaren later inderdaad. De overname was niet echt een overname maar eerder een zachte liquidatie. Eén bib vond men immers ruim voldoende voor Linkeroever, waar tenslotte maar zo’n 15000 mensen woonden.
De prachtige collectie, samengesteld door een opeenvolging van eigenzinnige bestuurders, bibliothecarissen en bibliotheekassistenten (met een ongewoon groot recht op inspraak) werd achtergelaten in een gesloten en lekkend gebouw. Ik hoop dat de aanwezige muizen er nog enig plezier aan hebben beleefd voor de hele stapel boeken in een grote container belandde.
Het personeel verkoos zwemmen boven zinken en liet zich niet verschuiven naar een meer hiërarchisch georganiseerde bibliotheek.
Bij het afscheidsfeest dat we vierden met de raad van bestuur, het personeel en de vrijwilligers, las ik onderstaande tekst voor over een zinkend schip.
Nu veel van deze schepen zullen zinken en de papierversnipperaar zijn werk zal doen, denk ik weer aan dat schip, waar ik enkele jaren op mocht meevaren. Maar ik denk ook aan hoe wij de cultuurbarbaren veroordelen die – ver weg van hier – hun erfgoed vernielen voor een hoger doel dat we niet begrijpen…
Ik vond op internet geen foto van onze bib, die verloren ging voor ze digitaal werd. Net als vele andere dingen die mét onze boeken verloren zullen gaan. Is dat erg? Voor sommige mensen niet. Mensen die een hoger doel dienen dat ik niet begrijp.
Voor mij hoeft een bib niet per se uit papieren boeken te bestaan, maar wel uit een plek waar goedkope kennisoverdracht beschikbaar is en waar mensen hun fantasie kunnen voeden. Is dat nodig? Misschien niet voor iedereen. Niet voor mensen die geld genoeg hebben om zelf kennis en escapisme na te jagen. Maar in de wereld waarin ik graag wil wonen is het dat wel.
Bibliotheek St. Anneke – 1999-2001
Dit is wellicht een zinkend schip
werd mij gezegd
toen ik mij aan kwam melden
Dat had ik niet zo letterlijk begrepen
Dat er nog muizen zaten
in de voorraadkast
dat stelde mij gerust
maar toen het water van de muren liep
en ik tussen de emmers en de dweilen
zwalpte
drong tot me door:
dit ís een zinkend schip
Al kon dan het orkest niet langer spelen
omdat de radio al lang geleden was ontvreemd
Maar buiten muizen in de voorraadkast
– die kleine keutels achterlieten bij de koekjes –
werd dit schip ook bewoond door wonderlijke wezens
Een kapitein die meer wist van de haven dan van zee
en die een boek schreef – niet over het water
maar wel over de tunnel die eronder liep
De eerste stuurvrouw bleek een mystica te zijn
en de matrozen –
twee wijze vrouwen
en een filosoof
En ik
– een onbestemd en sjofel wezen –
voelde mij in dit gezelschap
als een vis in het water
Er waren uiteraard ook boeken
Dat waar ik eigenlijk voor aangemonsterd had
Maar ook al zouden zij mijn eerste en mijn grootste liefde blijven
toch leerde ik nog meer van de bewoners van het schip
en van de reizigers
de jonge en de oude
die hier in die drie korte jaren kwamen
Het schip is niet gezonken
maar vaart niet langer vrij
Het ligt nu aangemeerd
en zal weldra
niet meer te onderscheiden zijn
van alle andere schepen
in de haven
http://www.demorgen.be/opinie/lezen-is-geen-luxe-a2251235/27ezb3/
