Soms hoor ik in gesprekken
enkel tonen
duizend tekens
niet de woorden

Mijn vriendschap is
een kleine toren
die op een kale vlakte staat

en iedereen die daar verloren loopt
kan komen

"Monnikentoren" - Margot Loeffen 2004

maar hij gaat nergens
zelf naartoe

Mijn vriendschap is
geen herenhuis
waarin je rustig
en beschermd kan wonen

ik weet nog
hoe het was
toen alle dingen spraken
toen ik mijn handen in het vuur

hield en ze
toch niet brandde
maar me wel sneed
aan mensen
en verhalen

De nacht
is eindeloos
en als de zee

je weet
dat er een einde is
maar niet wanneer

Je ziet alleen het duister
niet het land

en als de ochtend komt
ben je het water al vergeten

Zo’n dingen gebeuren
Zachtjes, zegt ze
Zo’n dingen gebeuren
Ongemerkt

Al ben je opgegroeid
met pillen en met
drankjes
met kant-en-klaar-
maaltijden
auto’s, gsm’s
met instant pudding

Het is niet
Groots
en niet Meeslepend

Zo’n dingen
gebeuren langzaam

Wanneer het warm is
in de stad
heb ik een hekel aan de mensen
De testoblasters
met hun strakke kaken
hun ellebogen
uit het open raam
Te korte rokken
boven kale kuiten
De kinderen
met hun gekweel
Het schaamteloze shoppen
en het luide praten
de honden aan een veel te lange lijn

Geef mij de winter maar

Morgen zal ik zijn

een leeg huis
met muren wit
als pas gestreken lakens
en geen beweging
in het water
dat als een straal
(zo onbeweeglijk)
de kraan uit komt
geen voetstappen
die klinken op de trap

geluiden doen me schrikken
zonder hoop

ik zal de ramen openen
geen wolken zien
en snakken naar de regen
om de stilte te verbreken

Morgen is er
nog een dag
zeg je
je liegt
er zijn geen
dagen over
er zijn geen
dagen meer
als deze
er zullen
er geen komen

Ik sluit mijn ogen niet
ik zal niet slapen

Maar morgen is er nog een dag
zeg je
Je liegt

Ik moet de balken
in het haardvuur
gooien
ik moet de blaasbalg
op de wegkwijnende
vlammen richten

ik zal niet slapen
want er zijn geen dagen over