tekening: Anouk Adel
De spiegel toonde niet hoe ik verdween. Ik zag het
pas toen ik mijn handen op de tafel legde en in
die handen niets dan leegte zag
De spiegel bleef mijn wangen reflecteren maar in
die wangen zat alleen het eten dat ik at – geen leven
Zag niemand dat ik naast me liep en dat mijn voeten
ijverig mijn schoenen zochten – maar niet vonden?
Mijn schaduw viel nog steeds op het tapijt. De spiegel
liet mijn ogen zien, mijn mond hing lichtjes open. Ik las
de woorden die mijn lippen troostend vormden: Waar niemand
is kan niemand zich verwonden –
Beluister dit gedicht hier (voorgelezen door Ramsey Nasr)
Sommige mensen vragen zich af waarom het gedicht op deze site een andere titel heeft dan in het boek van de Turing-wedstrijd. Ik twijfelde lang tussen “rouw” en “spiegel” omdat ik niet goed weet of “rouw” de betekenis van de tekst te veel verengt, of juist de noodzakelijke richting aangeeft waarin je het kan lezen. “Spiegel” is neutraler, maar laat je als lezer misschien te veel aan je lot over. De titel is trouwens voor mij geen onlosmakelijk onderdeel van het gedicht. Ook staat er in het gedicht op mijn site een woord meer. Mijn gedichten hebben namelijk de neiging om – als ik even niet kijk – van vorm te veranderen tijdens de nacht. Het fijne aan internet is dat dat kan.